Verhalen

Rudy Rollenberg

De afgelopen jaren maakte Rudy Rollenberg (52) naam als ultrafietser. Maar daarvoor was hij actief als amateurrenner. Als geen ander beseft hij het belang van zichtbaarheid op de openbare weg, bij ons in Vlaanderen maar ook elders ter wereld. “Ultra cycling en koersen: het is sowieso al een wereld van verschil, maar de mentaliteit binnen de fietswereld is de laatste jaren enorm veranderd”, begint Rudy met de schets van de twee totaal verschillende werelden waarin hij actief was. “Wanneer ik vroeger iemand volledig bepakt met een trekkingfiets met achteruitkijkspiegel zag rijden, gingen de haren in mijn nek rechtop staan. Echt een gruwelijk zicht vond ik dat.” Nu rijdt Rudy in een soortgelijke uitrusting 20.000 kilometer per jaar. “Toen ik nog deelnam aan wedstrijden, moest een racefiets er zo ‘clean’ mogelijk uit zien. Een bel en een spatbord waren absoluut taboe. Om nog maar te zwijgen over een bagagedrager of spiegel.” Met de ervaring die Rudy als eenzame fietser in onherbergzaam gebied heeft opgedaan, bekijkt hij het allemaal anders. “Ik zou mijn achteruitkijkspiegel niet meer kunnen missen. Alleen moet ik er tijdig aan denken om het ding rechts te monteren in landen waar ze links rijden, zoals bijvoorbeeld tijdens de Transatlantic

Lees verder »

Lensworld-Kuota damesteam

Kim De Baat, Kaat Hannes, Maaike Polspoel en Nathalie Verschelden maken alle vier deel uit van het Lensworld- Kuota team, een van de topploegen in België dat overigens ook tal van internationale rensters aan boord heeft. Overal waar ze trainen, doen ze dat op de openbare weg, maar niet zon.Wanneer je jaarlijks tienduizenden kilometers fietst, is het niet de vraag ‘of’ maar wel ‘wanneer’ je in een ongeval betrokken raakt, zo bevestigen Kim, Kaat, Maaike en Nathalie unaniem. “Je mag nog zo defensief rijden als je wil, je kan de handelingen van andere weggebruikers niet altijd voorspellen en nog moeilijker beïnvloeden”, gaat Kim De Baat van start. Ze rijdt al bijna 20 jaar met de racefiets en kent het klappen van de zweep. “Een openslaande autodeur is de nachtmerrie van elke wielrenner”, klinkt het in koor. Uit de overtuiging waarmee het viertal erover praat, blijkt dat ze al één of meerdere keren in zo’n situatie zijn terechtgekomen. De momenten dat ze dankzij hun eigen alertheid op het nippertje aan een ongeval zijn ontsnapt, zijn niet op één hand te tellen. Nathalie Verschelden verduidelijkt: “Wanneer je er dan net in slaagt om een noodstop uit te voeren, hoor je steevast hetzelfde

Lees verder »

Bjorn Mathys

Voor Björn Mathys is de keuze tussen de fiets of de wagen snel gemaakt. Samen met een vijftal vrienden – allen ex-renners die net zoals hij in het Brusselse werken – ontloopt hij de stress en de files door de 30 kilometer tussen zijn woonplaats Denderhoutem en de hoofdstad samen in een pendelpeloton per fiets te overbruggen. “Ik kan het iedereen aanraden”, begint Björn, een 39-jarige werknemer bij KBC Bank. Hij begrijpt zelfs niet goed dat er mensen zijn die het niet doen. “Om te beginnen sta ik sneller op mijn werk dan wanneer ik de wagen zou nemen. Daarnaast heb ik nooit last van filestress. Bovendien heb ik ineens mijn dagelijkse portie lichaamsbeweging gehad. Omdat je jezelf heel de tijd moet concentreren op het verkeer, ben je niet meer bezig met andere zaken. De stress van mijn eigen job en leven glijden als het ware van me af op de fiets. Een echte win-winsituatie dus.” Maar ook zijn vrienden zijn voor Björn reden genoeg om voor de fiets te kiezen. “Ik hou enorm van het sociale contact. Het schept een band als je heel het jaar door samen iedere dag op de fiets kruipt. We hebben verschillende jobs en

Lees verder »